Gipsowanie to nic innego, jak zastosowanie unieruchomienia kończyn. Opatrunek gipsowy wykorzystywany jest nie tylko przez lekarza w przypadku złamań. Jest to również bardzo skuteczne narzędzie oddziaływania na tkanki w trakcie terapii ruchowej. Gipsować można zarówno kończyny górne jak i dolne w zależności od prezentowanych deficytów i celów terapeutycznych. W praktyce wykorzystuje się dwa rodzaje gipsów: syntetyczny i mineralny. Ten pierwszy jest znacznie lżejszy i łatwiejszy do założenia. Drugi z nich, stosowany zazwyczaj przy dużych deformacjach kończyn, wymaga dokładniejszego modelowania i po zaschnięciu staje się cięższy.
W praktyce fizjoterapeutycznej gipsowanie może mieć kilka celów i pełni różnorodne funkcje. Po pierwsze, stosuje się je do wydłużenia tkanek w sytuacjach, gdy dotychczasowe metody usprawniania okazały się niewystarczające. Bardzo często opatrunek gipsowy zakładany jest po wcześniejszym podaniu toksyny botulinowej, to znacząco wzmacnia efekt rozciągnięcia tkanek i przywraca zakres ruchu. Wiele zastosowań ma gipsowanie seryjne, jest to jedna z najczęściej stosowanych metod. Oprócz tego stosuje się także gipsowanie metodą Ponsetiego, redresyjne, CIMT oraz wykonane z gipsu ortezy.
Okazuje się, że w walce ze spastycznością i przykurczami może być niezastąpionym narzędziem i wielokrotnie stanowi alternatywę dla procedur chirurgicznych – oczywiście nie w każdym przypadku. Opatrunek gipsowy należy założyć w odpowiednim ułożeniu kończyny – to bardzo ważne, dzięki temu zapewnia się warunki do właściwego rozciągnięcia tkanek. Utrzymuje się go przez 24 godziny na dobę, przez okres od 5 do 12 dni co daje pacjentowi możliwość, aby zastosowane unieruchomienie w sposób właściwy oddziaływało na zmianę długości tkanek. Należy zaznaczyć, że w gipsach pacjent ma dużą swobodę w kontekście wykonywania ćwiczeń. Oznacza to, że może chodzić na bieżni, wchodzić i schodzić po schodach oraz wykonywać odpowiednie aktywności. To wszystko przyczynia się do wzmocnienia efektów zastosowania opatrunków gipsowych. Warto o tym pamiętać, przed założeniem unieruchomienia kończyny. W efekcie, po zdjęciu gipsów obserwujemy poprawę zakresów ruchomości, zmianę ułożenia/ustawienia kończyny, wydłużenie tkanek przykurczonych, co przekłada się na lepsze możliwości funkcjonalne oraz poprawę jakości chodu u pacjenta.
Wskazania obejmują przede wszystkim:
Wśród przeciwwskazań podaje się głównie:
Ostatecznie o kwalifikacji do założenia opatrunku gipsowego decyduje fizjoterapeuta lub lekarz.
W Centrum Medycznym Neuro gipsowanie stanowi kluczowy element standardu postępowania u pacjentów, którzy tego wymagają. Terapeuci posiadają wieloletnie doświadczenie w tym zakresie. Wiedza na ten temat jest przez nich cały czas aktualizowana, czego dowodem jest stała współpraca ze szpitalem klinicznym w UZ Leuven, do którego nasi specjaliści wyjeżdżają aby szkolić się podczas stażu. Szpital kliniczny UZ Leuven jest jedną z najlepszych placówek tego typu w Europie. To właśnie tam zaktualizowaliśmy swoją wiedzę na temat metodyki zakładania gipsu i obecnie wykonujemy tę procedurę, zgodnie z najnowszymi standardami i wytycznymi.
BIBLIOGRAFIA:
